Günümüzde pek çok alanda baskın olan görme duyusu mekan üretimini de sınırlandırmaktadır. Halbuki içinde yaşanan ve yaşayan mekan için retinal mimarlıktansa çok duyululuk öne çıkarılmalıdır. Algıların, duyuların ve heyecanların harekete geçtiği mekanı bedenselleştirme arayışında Heybeliada’da avareyiz…
“Yine de avare ile alık alık gezeni birbirine karıştırmayalım: Bir nüans söz konusu […] sıradan avare […]daima bireyselliğinin tam hakimiyetindedir. Alık alık bakanın bireyselliği ise tam tersine, onu esrime ve kendinden geçmeye kadar iten dış dünya tarafından emilerek kaybolur…”Ce qu’on voit dans les rues de Paris(1855) Victor Fournel*
* Thierry Paquot, Şehirsel Bedenler, Everest Yayınları, 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder